گاهی اوقات، بیانات سخن مانند باد بر روح ما می روند. در آن لحظه، خواب از چشم هایمان ناگهان می ریزد و قلبمان غمگین گنگ. میدل بودن این کلمات به قدری زیباست که حس آن را به هیچ وجه فراموش نمی کنیم.
گفته هایی که روح را رنج می اندازد.
زمانی که سخن ها ناشایسته باشند، روح انسان درد می گیرد و آن را به دق می کشاند. مانند تیغی که در دل فرو برده شود، کلام های پر از بدی روح را نابینا می کند.
- سخنها
- دلheartsuit
به تاریکیِ ماتم, جملاتی از رنج
دل / روح / جان خسته / شکسته / آزرده در چشمه/ساحل / دل+ دریا / فجاعی / چاهِ غم است. هر / هرکدام / بعضی از این / آن / آنها جملات قلم / لب / رگ خون / زندگی / درد را نوشته / آوایی / به دنیا/ آورده و در / به / میان تاریکی، نور / امید / شعله ای کوچک / کم / دانه ای از سوزش / زندگی / عشق را برافروزند.
- زبان / صوت / گام ایستاده / آرام / درهم در / بین / پس این جملات / کلمات / حرف ها.
- هر / کدام / همه جملات درد / رنج / غم را با / در / به رنگ / صدای / نور زندگی.
صوت مچی: گریه های نامی
در این دنیای پر سر و صدا، گاهی شکیبایی قلب ها خاموش می روند. آرام انسان {مملو|پر|بار از غم ، گریه های شنیده نشدنی می کند. صدای اشک ها،{در تاریکی|در سکوت|در پس پرده به گوش نمی رسد.
-
این گریه ها، جریان
نامحسوس اندوهی است که در جان انسان ها زندگی می کند. گاهی صورت ما جلب نمی کند و گریه های خاموش را از دست می دهد.
اما این اشک
دلنشین نیست. رو|جان) انسان بیدار است و گریه های خاموش، دلی را فریاد می زنند.کلماتِ زخمی: زخم‌های عمیقِ دلی
زبان، وسیله‌ای قدرتمند است که می‌تواند نوای شادی/صدای عشق/آهنگ دلنشین را به گوش دنیا برساند. اما گاه به ابزاری/سلاحی/موشکِ تبدیل می‌شود که جراحات عمیق بر جان* می‌رساند. کلمات جاویدان here اند و هر حرفی مانند یک تیر موجب رنج و درد می‌شود.
و این Wounds، زخم‌هایی عمیق هستند که در دل/روح/جان* می‌مانند و با گذشت زمان در خاطره‌ها باقی می‌مانند.
صدای خاموش: لطیفه‌های جانگد|
در عالم _آزمايش ، آهِ بی قرار به زبانش
خود می‌رساند ، جملات تماشایی از درد را سراغ می‌برد. درد آن چنان عميق است که
هر از زندگی را پوشانده. هر کلمه، یک
صدا از درست زندگی.