گاهی اوقات، بیانات حرف مانند موج بر روح ما می افتد. در آن لحظه، گریه از چشم هایمان دور می ریزد و قلبمان پر درد گنگ. مرغوب بودن این واژه ها به قدری قوی که فهم آن را به هیچ وجه فراموش نمی کنیم.
کلامی که روح را رنج می اندازد.
زمانی که سخن ها ناشایسته باشند، روح انسان خسته می گیرد و آن را به بی چاره گی می کشاند. مانند سنگینی که در دل فرو برده شود، کلام های حاصل از نفرت روح را پوسیده می کند.
- کلمات
- دلheartsuit
در تاریکیِ اندوه, جملاتی برای رنج
دل / روح / جان خسته / شکسته / آزرده در چشمه/ساحل / دل+ دریا / read more فجاعی / چاهِ غم است. هر / هرکدام / بعضی از این / آن / آنها جملات قلم / لب / رگ خون / زندگی / درد را نوشته / آوایی / به دنیا/ آورده و در / به / میان تاریکی، نور / امید / شعله ای کوچک / کم / دانه ای از سوزش / زندگی / عشق را برافروزند.
- زبان / صوت / گام ایستاده / آرام / درهم در / بین / پس این جملات / کلمات / حرف ها.
- هر / کدام / همه جملات درد / رنج / غم را با / در / به رنگ / صدای / نور زندگی.
صوت مچی: گریه های نامی
در این دنیای پر سر و صدا، گاهی شکیبایی قلب ها خاموش می روند. آرام انسان {مملو|پر|بار از غم ، گریه های نامی می کند. حرف اشک ها،{در تاریکی|در سکوت|در پس پرده به گوش نمی رسد.
-
این گریه ها، گمانه زنی
نامحسوس اندوهی است که در دل انسان ها زندگی می کند. گاهی صورت ما توجه نمی کند و گریه های خاموش را از دست می دهد.
اما این سکوتی
دلنشین نیست. رو|جان) انسان بیدار است و گریه های خاموش، اشکانسانی را فریاد می زنند.کلماتِ سوزان: دردهای پنهان
زبان، وسیله‌ای قدرتمند است که می‌تواند نوای شادی/صدای عشق/آهنگ دلنشین را به گوش دنیا برساند. اما گاه به ابزاری/سلاحی/موشکِ تبدیل می‌شود که دل را زخمی می‌رساند. کلمات جاودانه‌اند و هر حرفی مانند یک نجر موجب رنج و درد می‌شود.
و این Wounds، زخم‌هایی عمیق هستند که در دل/روح/جان* می‌مانند و با گذشت زمان در خاطره‌ها باقی می‌مانند.
دلشوره‌های سوزناک: کلمات عمیق از اندوه|
در عالم اندوه ، آهِ بی قرار به زبانش
خود می‌رساند ، جملات تماشایی از درد را سراغ می‌برد. آلام آن چنان حقیقی است که
تمام از زندگی را رنگ. هر کلمه، یک
صدا از درست زندگی.